Przemilczana  rezolucja w sprawie kościołów we Lwowie i na Kresach. Publikujemy bardzo ważny apel całkowicie przemilczany przez polskie media. Ze względu na wagę tego dokumentu, jak i jego sygnatariuszy, warto go rozpowszechnić.

Rezolucja uczestników międzynarodowej konferencji naukowej  „Ecclesia Leopoliensis. Kościoły Lwowa i archidiecezji lwowskiej: historia, tradycja i dzień dzisiejszy”

Lwów, 6-8 września 2014 r.

My, zgromadzeni we Lwowie na międzynarodowej konferencji naukowej, reprezentanci różnych środowisk akademickich i ośrodków badawczych oraz organizacji społecznych z Ukrainy i Polski, wyrażamy zaniepokojenie sytuacją świątyń rzymskokatolickich archidiecezji lwowskiej. W trakcie obrad i objazdu naukowego po terenach archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego zaobserwowaliśmy poważne problemy dotyczące sytuacji kościołów zarówno pod względem konserwacji i zachowania charakterystycznych cech architektonicznych, jak i w kwestii ich własności. Z ubolewaniem stwierdziliśmy także liczne przykłady dewastacji świątyń i obiektów sakralnych Kościoła rzymskokatolickiego. Świadczy to, niestety, o znikomej wrażliwości społecznej na stan tych świątyń, które są nie tylko miejscem kultu katolickiego i częścią tradycji duchowej, mimo różnicy obrządku, większości mieszkańców tych ziem, ale także niejednokrotnie jedynymi zabytkami historycznymi tego regionu. Przetrwały one nader burzliwe dzieje i teraz w warunkach demokratycznego państwa ukraińskiego kończą lub zmieniają swoją historię z racji na obojętność społeczną, a nawet na złą ludzką wolę. 

Smutkiem napawa fakt, że lokalne organy władzy państwowej przetrzymują rzymskokatolickie obiekty sakralne i podejmują działania, by utrudnić ich zwrot prawowitym właścicielom – rzymskim katolikom. Deklarując wierność wartościom demokratycznym i podkreślając dążenie do integracji europejskiej, lwowskie władze pozostają głuche na żądanie swych rzymskokatolickich mieszkańców zwrotu kościoła św. Marii Magdaleny, plebanii kościoła św. Antoniego oraz innych sakralnych budowli zrabowanych przez komunistów i dotąd niezwróconych prawowitym właścicielom – katolikom obrządku łacińskiego. Pragniemy przypomnieć, że wybór europejski to nie tylko deklaracja lecz także sposób życia i postępowania zgodny ze standardami wypracowanymi przez europejską wspólnotę. Prawo własności jest jednym z fundamentalnych praw naszej cywilizacji, a krzywdy wyrządzone przez ateistycznego najeźdźcę trzeba jak najprędzej naprawić. Z pewnością przy odrobinie dobrej woli po prawie ćwierć wieku wolności na Ukrainie można byłoby uczciwie, wedle europejskich standardów rozstrzygnąć sprawę własności. Res clamat ad dominum!

Szczególne zaniepokojenie wzbudza fakt, iż udział w pogwałceniu praw współbraci chrześcijan, katolików, biorą przedstawiciele Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. Większość lwowskich świątyń rzymskokatolickich została przejęta przez wiernych tego Kościoła bez zgody, bądź nawet wbrew woli prawowitych właścicieli – rzymskich katolików. Niszczejący kościół w Komarnie, parafia „greckokatolicka” powołana przy kościele seminaryjnym Matki Boskiej Gromnicznej przylegającym do rzymskokatolickiej Lwowskiej Kurii Metropolitalnej – to przykłady braku chrześcijańskiej miłości, a także dyskryminacji wiernych obrządku łacińskiego w archidiecezji lwowskiej. 

Taki stan jest nie tylko rażącą krzywdą wyrządzaną współbraciom w wierze, ale także demoralizacją wszystkich mieszkańców tych ziem, którzy pragną żyć zgodnie z moralnością chrześcijańską rugowaną przez dziesięciolecia ateistycznej dyktatury. Jest to sprzeniewierzenie się naszej niedawnej historii, kiedy w okresie totalitaryzmu sowieckiego wierni i kapłani działającego w podziemiu Kościoła greckokatolickiego mogli – dzięki wsparciu zdziesiątkowanych struktur Kościoła rzymskokatolickiego – otrzymywać wsparcie, dostęp do sakramentów świętych, czy pomoc materialną. Jest to także sprzeniewierzenie się heroicznej posłudze Sługi Bożego ojca biskupa Rafała Kiernickiego ofiarnie służącego katolikom obrządku wschodniego w czasach jego posługi duszpasterskiej we Lwowie. Jest to droga do demoralizacji wiernych chcących żyć w demokratycznym, europejskim państwie, a zarazem przyzwyczajanych do bezprawnego zajmowania cudzych świątyń. Wielką szkodę moralną wyrządza nauczanie hierarchów greckokatolickich, zachęcające wiernych do zajmowania świątyń łacińskich w ramach zadośćuczynienia za „krzywdy i niesprawiedliwość” wyzysku kolonialnego. Brak szacunku dla cudzej własności prowadzi do przeciwstawienia się jednoznacznym nakazom Boskim zawartym w 7 i 10 Przykazaniu Dekalogu.

Łączymy się z lwowskim metropolitą obrządku łacińskiego, arcybiskupem Mieczysławem Mokrzyckim, w jego wysiłkach na rzecz odzyskania świątyń bezprawnie zagarniętych i dotąd nie zwróconych ich prawowitym właścicielom. Popieramy jego postawę zawartą w wystąpieniu na posiedzeniu Świętego Synodu Biskupów UKGK 8 września 2014 r. Ufamy, że przy wsparciu naszych wspólnot i ośrodków naukowych, które reprezentujemy, oraz wszystkich ludzi dobrej woli te wysiłki doprowadzą do przywrócenia sprawiedliwości i prawdziwej miłości w relacjach między katolikami tradycji wschodniej i zachodniej.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego, obywatele Ukrainy, zarówno narodowości polskiej, jak też ukraińskiej, oraz przedstawiciele innych denominacji narodowych, mają pełne i nienaruszalne prawo do swych historycznych świątyń, powołanych do istnienia staraniem i kosztem ich przodków i nie mogą być ograniczani w żadnym z oczywistych uprawnień religijnych, kulturalnych i oświatowych, w naturalny sposób wynikających z właściwości cywilizacji łacińskiej i tradycji europejskiej.

Uważamy, że w chwili, kiedy Ukraina walczy o swą europejską przyszłość, kiedy Kościół rzymskokatolicki na Ukrainie bezkompromisowo i zdecydowanie poparł i popiera te dążenia, jest najwyższy i najwłaściwszy czas, by pochylić się nad losem lwowskich kościołów łacińskich i naprawić krzywdy. Uregulowanie tych kwestii jest ważnym etapem powrotu społeczeństwa ukraińskiego do wspólnoty europejskiej.

Konstanty Czawaga (Lwów), korespondent Gazety Polaków na Ukrainie „Kurier Galicyjski”, Wice-Dyrektor Ośrodka Badań nad Historią i Tradycją Metropolii Lwowskiej Obrządku Łacińskiego, kawaler papieskiego Orderu św. Grzegorz Wielkiego. 

 Ihor Czopko (Lwów), prawnik archidiecezji lwowskiej, kawaler papieskiego Orderu św. Sylwestra.

Ks. Prof. Jerzy Gocko SDB (Lublin-Przemyśl), teolog moralista, etyk społeczny, Katedra Teologii Moralnej Społecznej, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II.

O. Dr Stanisław Kawa OFM Conv. (Lwów), duszpasterz pracujący na Wschodzie, prawnik.

Marek Koryciński (Lublin), Wiceprzewodniczący Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Christiana.

Płk. Tadeusz Krząstek (Warszawa), historyk, dokumentalista, nawigator stanowisk dowodzenia, Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego, badacz i popularyzator m.in. tradycji polsko-ukraińskiego sojuszu i walki z Rosją bolszewicką.

Dr Adam Kulczycki (Rzeszów), socjolog, teolog. Uniwersytet Rzeszowski.

Ks. mgr. lic. Włodzimierz Kuśnierz (Lwów), wieloletni duszpasterz przy kościele św. Marii Magdaleny we Lwowie.

Ks. Prof. Józef Marecki (Kraków), historyk, archiwista. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II, Instytut Pamięci Narodowej.

O. Dr Wojciech Mleczko CR (Kraków), badacz dziejów i duchowości Zgromadzenia Zmartwychwstańców, Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, Międzynarodowa Komisja Studiów Zmartwychwstańczych.

Dr Olga Osadczy (Lublin-Lwów), historyk, Instytut Teologiczny im. św. Józefa Bilczewskiego w Brzuchowicach.

Prof. Włodzimierz Osadczy (Lublin-Lwów), historyk, Dyrektor Ośrodka Badań Wschodnioeuropejskich „Centrum UCRAINICUM”, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Dyrektor Ośrodka Badań nad Historią i Tradycją Metropolii Lwowskiej Obrządku Łacińskiego.

Dr Leon Popek (Lublin), historyk. Instytut Pamięci Narodowej Oddział Lubelski, laureat Nagrody „Książka Historyczna Roku” w kategorii „Najlepsza Książka Popularnonaukowa Poświęcona Historii Polski w XX w.”.

Dr Witalij Rosowski (Lublin), historyk, Instytut Polonijny, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II.

Dr Lucyna Rotter (Kraków), historyk sztuki, Papieski Uniwersytet Jana Pawła II.

Prof. Mieczysław Ryba (Lublin), historyk, Instytut Historii, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Wiceprzewodniczący Rady Miasta Lublin.

 Jurij Smirnow (Lwów), historyk sztuki, dziennikarz Gazety Polaków na Ukrainie „Kurier Galicyjski”.

Dr Stanisław Stępień (Przemyśl), historyk. Dyrektor Wschodniego Instytutu Naukowego w Przemyślu, prorektor Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, inicjator i redaktor serii wydawniczej „Polska-Ukraina 1000 lat sąsiedztwa” i innych publikacji polsko-ukraińskich.

Prof. Ryszard Szczygieł (Lublin), historyk, profesor, UMCS.

Dr Wacław Szetelnicki (Legnica), historyk, Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Witelona w Legnicy, Prezes Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego w Legnicy.

Prof. Tadeusz M. Trajdos (Warszawa), historyk, Instytut Historii PAN, potomek wielu pokoleń rodziny lwowskiej.

Ks. Dr Jacek Uliasz (Lwów), teolog, Dyrektor Instytutu Teologicznego im. św. Józefa Bilczewskiego w Brzuchowicach k. Lwowa.

Zbigniew Wojciechowski (Lublin), Przewodniczący Stowarzyszenia „Wspólne Korzenie”. Zasłużony działacz dla pojednanie polsko-ukraińskiego, inicjator odbudowy cmentarza żołnierzy ukraińskich URL w Lublinie, doktor honoris causa uczelni ukraińskich.

Ks. dr Jacek Maciej Wojtkowski (Frombork), ekumenista, Wydział Sztuki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

Dr hab. Andrzej Zięba (Kraków), historyk, Uniwersytet Jagielloński, Polska Akademia Umiejętności.

Ks. Prof. Waldemar Żurek (Lublin), Dyrektor Ośrodka Archiwów Bibliotek i Muzeów Kościelnych, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II.